سایبان یک روکش ثانویه است که به قسمت خارجی یک ساختمان متصل می‌شود. سایبان‌ها انواع مختلفی دارند و از دیرباز مورد استفاده قرار می‌گرفتند. سایبان‌های مختلفی وجود دارد که بر حسب نیاز از آن‌ها استفاده می‌شود. سایبان را می‌توان در مکان‌های مختلف استفاده کرد. از انواع سایبان ها می‌توان به سایبان چتری، سایبان برقی، سایبان استخر و سایبان فول باکس اشاره کرد.
چرا سایبان؟
از سایبان معمولا برای جلوگیری از نور آفتاب استفاده می‌کنند. نور آفتاب علاوه بر مزایای موجود، معایبی نیز دارد.
طبق آمار قرار گرفتن در معرض آفتاب عامل ایجاد 90 درصد سرطان‌های پوست و بیش از 80 درصد پیری پوست ناشی از آفتاب است که البته این آمار بستگی به طول موج نور تابیده، شدت نور، دفعات قرار گرفتن و میزان حساسیت فرد دارد.
یکی دیگر ازمعایب نور آفتاب تاثیر آن بر روی مواد غذایی است. برای نمونه قرار گرفتن بطری آب معدنی در معرض مستقیم تابش نور خورشید باعث آزاد سازی مواد شیمیایی موجود در بطری می‌شود. این مواد به داخل آب آشامیدنی نفوذ می‌کنند و باعث ایجاد سرطان در افراد می‌شوند.
قرار دادن فرآورده‌های حجیم شده مثل پفک و چیپس نیز به دلیل لایه‌های آلومینیومی که در بسته‌بندی آن‌ها وجود دارد منجر به فاسد شدن چربی در داخل این محصولات شده و در معرض خطر جدی قرار گرفتن سلامت مصرف کنندگان می‌شوند.
تاریخچه سایبان
سایبان اولین بار توسط مصر باستان و سوریه مورد استفاده قرار گرفت. در ابتدا به سایبان «حصیر‌های بافته» می‌گفتند و برای خانه‌ها و مغازه‌ها از آن استفاده می‌کردند.
برای سایبان در گذشته شعر نیز سروده شده است. لوکرتیوس 50 سال قبل از میلاد چنین سروده است: «سایبان کتان، کشیده، بر فراز تماشاخانه‌های قدرتمند، گاهی به جلو می‌خرامد، غرشی شکافنده، وقتی بر سر آن کوفته شود، بین پایه‌ها و بین ستون‌ها.»
ولاریوم یکی از سایبان‌های مهم در جهان باستان بود که یکی از سازه‌های بزرگ آن زمان به شمار می‌آمد و سایه بزرگی را ایجاد می‌کرد و قابلیت جمع شدن هم داشت.
اوایل قرن نوزدهم
سایبان‌ها در نیمه اول قرن نوزدهم متداول شده بودند. در آن زمان مردم این سایبان‌ها را از تیرهایی از الوار و چدن که در کنار پیاده رو‌ها قرار داشت می‌ساختند و با میله ای که در جلوی آن‌ها قرار داشت، آن‌ها را به هم متصل می‌کردند.
سالها پس از جنگ داخلی، استفاده از سایبان میان همه رواج داشت. با تاسیس بنگاه‌های صنعتی در اوایل قرن نوزدهم، سایبان‌ها به طور وسیعی در دسترس مردم قرار گرفتند.
اواخر قرن نوزدهم
در نیمه دوم قرن نوزدهم، سایبان‌هایی که با ماشین صنعتی ساخته شده بودند محبوبیت بیشتری نسبت به بقیه سایبان‌ها پیدا کرده بودند. سایبان‌هایی که قبلاً ساخته می‌شد، دارای چهارچوب ثابتی بود و برای جمع کردن آن می‌بایست پارچهٔ آن را با دست لوله می‌کردند و تا نزدیک تیرشیب می‌رساندند. سیستم‌هایی که برای حل این مشکل برای فروشگاه‌ها و پنجره‌ها در نظر گرفته شد، دارای یک بازو بود که در جایی که به سردر ساختمان متصل می‌شد، دارای مفصل بود. برای گستراندن سایبان، بازو را پایین می‌آوردند و برای این که آن را جمع کنند، بازو را ببا استفاده از طناب و قرقره بالا می‌بردند.
